Wykaz pierwszych wydań dzieł Fryderyka Chopina
W opracowaniu Krzysztofa Grabowskiego
Poniższa lista - zorganizowana w porządku opusowym, zaś dla dzieł nie opusowanych w porządku chronologicznym - przedstawia podstawowe informacje dotyczące pierwszych wydań w każdym z krajów. Nie uwzględnia ona danych na temat licznych wydań tytułowych (Titelausgaben), które pojawiały się zwłaszcza w Niemczech. Datowanie części pierwodruków jest sprawą dyskusyjną, gdyż jak się okazało, daty rejestracji edycji angielskich często nie odpowiadały rzeczywistym datom publikacji. Z tej racji, zamieszczone poniżej daty dla każdego z pierwszych wydań uwzględniają wyłącznie rok publikacji. Bardziej szczegółowych informacji na ten temat udzielają źródła cytowane w bibliografii do niniejszego artykułu.
Pierwsze nakłady każdego z opisanych pierwodruków dostępne są na stronie internetowej http://www.cfeo.org.uk. Sporą część pierwszych oraz wczesnych edycji można również znaleźć na stronie http://chopin.lib.uchicago.edu. W tej sytuacji, nie było konieczne włączenie do opisów tekstu stron tytułowych, co praktykuje się zazwyczaj w drukowanych katalogach.
1. op. 1 - 11
2. op. 12-22
3. op. 23 - 34
4. op. 35 - 45
5. op. 46 - 55
6. op. 56 - 65
7. op. 66 - 73 (wyd. J. Fontana)
8. Dzieła nie opusowane
Polska Brzezina, Warszawa, 1825, (bez numeru wydawniczego)
Niemcy A. M. Schlesinger, Berlin, 1835, (S. 2019.).
Hofmeister, Lipsk, 1839, (2375). Istnieje nowo sztychowana edycja z numerem wydawniczym pierwodruku.
Francja M. Schlesinger, Paryż, 1836, (M. S. 1986.)
Schonenberger, Paryż, 1840, (P. 605.)
Anglia Wessel & Co, Londyn, 1836, (W & Co No 1423.)
Wariacje opus 2
Austria T. Haslinger, Wiedeń, 1830, (T. H. 5489.). W 1839 roku wydano drugą edycję z nowym numerem wydawniczym.
Francja M. Schlesinger, Paryż, 1833, (M.S. 1312.)
Schonenberger, Paryż, 1840, (S. 606.)
Anglia Wessel & Co, Londyn, 1833, (W & Co No 820.)
Polonez opus 3
Austria Mechetti, Wiedeń, 1831, (P. M. No 2178.). Począwszy od 1836 roku sprzedawano poprawioną wersję tej edycji z dodatkowym numerem wydawniczym ‘P. M. No 2178. 2723.' oraz alternatywną partię skrzypiec.
Francja Richault, Paryż, 1835, (3301. R.)
M. Schlesinger, Paryż, 1837 (M.S. 2447.)
Schonenberger, Paryż, 1840, (S. 607.)
Anglia Wessel & Co, Londyn, 1836 (partia fortepianu: W & Co No 1662., partia wiolonczeli: W & Co No 1663.). Kompozycję sprzedawano w kilku wersjach instrumentalnych. Dotychczas odnaleziono wersję na fortepian i skrzypce (partia skrzypiec: W & Co No 1664.), oraz na fortepian i flet (partia fletu: W & Co No 2311.).
Sonata opus 4
Francja Richault, Paryż, 1851, (10 868. R.)
Austria C. Haslinger, Wiedeń, 1851 (T.H. 8147.)
Anglia Cocks & Co, Londyn, 1851, (9727)
Włochy Ricordi, Mediolan, 1851, (S 23298 S)
Rondo à la Mazur opus 5
Polska Brzezina, Warszawa, 1828, (bez numeru wydawniczego)
Niemcy Hofmeister, Lipsk, 1836, (2121). Drugiej edycji z numerem wydawniczym pierwodruku, wydanej w 1878, nie udało się do dzisiaj odnaleźć.
Francja Schonenberger, Paryż, 1840, (S. 608.)
Anglia Wessel & Co, Londyn, 1837, (W & Co No 1552.)
Mazurki opus 6
Francja M. Schlesinger, Paryż, 1833, (M.S. 1341.). Pierwszy nakład zawiera 4 mazurki, drugi i kolejne 5 mazurków.
Niemcy Kistner, Lipsk, 1833, (996). Istnieją 3 nowo sztychowane edycje z numerem wydawniczym pierwodruku. Nowy numer wydawniczy dano edycji zawierającej także opus 7, którą opublikowano w 1872.
Anglia Wessel & Co, Londyn, 1833, (W & Co No 958.). Pierwszego mazurka sprzedawano także osobno. W nowo sztychowanej edycji E. Ashdowna z około 1892 zachowano numer pierwodruku aktualizując inicjały wydawcy.
Mazurki opus 7
Francja M. Schlesinger, Paryż, 1833, (M.S. 1342.). Nowo sztychowana edycja: Brandus et Cie, 1847, (B et Cie 1342.).
Niemcy Kistner, Lipsk, 1833, (997). Pierwszy nakład zawiera 4 mazurki, drugi i kolejne 5 mazurków. Istnieje pięć nowo sztychowanych edycji z numerem wydawniczym pierwodruku. Nowy numer wydawniczy dano edycji zawierającej także opus 6, która ukazała się w 1872.
Anglia Wessel & Co, Londyn, 1833, (W & Co No 959.). Od 1856 nakłady zawierają 5 mazurków. W nowo sztychowanej edycji E. Ashdowna z około 1890 zachowano numer pierwodruku aktualizując inicjały wydawcy.
Trio opus 8
Francja M. Schlesinger, Paryż, 1833, (M. S. 1344.)
Niemcy Kistner, Lipsk, 1833, (999). Nowa edycja, wydana w 1872, wskazuje obok numerów pierwodruku także zaktualizowane numery.
Anglia Wessel & Co, Londyn, 1833, (W & Co No 924.). Kompozycję tę sprzedawano także w wersji na fortepian, flet i wiolonczelę (partia fletu: W & Co No 930.)
Nokturny opus 9
Francja M. Schlesinger, Paryż, 1833, (M. S. 1287.). Według M. J. E. Browna, nokturny włączono także do albumu, którego egzemplarza dotychczas nie zlokalizowano.
Niemcy Kistner, Lipsk, 1833, (995). Istnieją następujące nowo sztychowane edycje z numerem wydawniczym pierwodruku: cztery dla drugiego nokturnu, trzy dla pierwszego i trzeciego. Drugi nokturn był także sprzedawany oddzielnie. Nowy numer wydawniczy dano edycji, którą ukazała się w 1872.
Anglia Wessel & Co, Londyn, 1833, dwa zeszyty: no 1 i 2 (W & Co No 916.), no 3 (W & Co No 917.). Drugi nokturn sprzedawano także osobno.
Etiudy opus 10
Francja M. Schlesinger, Paryż, 1833, (M. S. 1399). Od grudnia 1842 edycja w posiadaniu firmy H. Lemoine'a, (2775. HL.).
Niemcy Kistner, Lipsk, 1833, dwa zeszyty: no 1-6 (1018), no 7-12 (1019). Istnieją dwie nowo sztychowane edycje z numerem wydawniczym pierwodruku. Kolejne edycje, wydane po 1864, wskazują obok numerów pierwodruku także zaktualizowane numery wydawnicze. Etiudy pochodzące z tych edycji sprzedawano także oddzielnie.
Anglia Wessel & Co, Londyn, 1833, dwa zeszyty: no 1-6 (W & Co No 960), no 7-12 (W & Co No 961). Etiudy no 2, 5, 7, 10 sprzedawano również osobno. W nowo sztychowanej edycji Ashdowna & Parry'ego wydanej po 1872 zachowano numer pierwodruku aktualizując inicjały wydawcy.
Koncert opus 11
Francja M. Schlesinger, Paryż, 1833, (M. S. 1409.)
Niemcy Kistner, Lipsk, 1833, (1020. 1021. 1022.). Nowo sztychowana edycja, wydana w 1858 roku, wskazuje obok numerów pierwodruku także zaktualizowany numer wydawniczy.
Anglia Wessel & Co, Londyn, 1834, (W & Co No 1086.). Egzemplarzy z pierwszych nakładów tej edycji dotychczas nie odnaleziono. Najwcześniejszy z dzisiaj znanych pochodzi z 1836.
Francja M. Schlesinger, Paryż, 1833, (M. S. 1499.). Edycja w posiadaniu H. Lemoine'a od około 1857 roku. Numer wydawniczy ‘6631. HL', dodany na stronie tytułowej oraz na dole pierwszej strony tekstu muzycznego wskazuje, że edycję tę przedrukowano dopiero w 1867.
Niemcy Breitkopf & Härtel, Lipsk, 1833, (5495)
Anglia Cramer, Addison & Beale, Londyn, 1834, (1251)
Fantazja opus 13
Francja M. Schlesinger, Paryż, 1834, (M. S. 1574.)
Niemcy Kistner, Lipsk, 1834, (1033. 1034.). Istnieje nowo sztychowana edycja z numerem wydawniczym pierwodruku.
Anglia Wessel & Co, Londyn, 1834, (W & Co No 1083.)
Rondo à la Krakowiak opus 14
Francja M. Schlesinger, Paryż, 1834, (M. S. 1586.)
Niemcy Kistner, Lipsk, 1834, (1038. 1039.)
Anglia Wessel & Co, Londyn, 1834, (W & Co No 1084.)
Nokturny opus 15
Francja M. Schlesinger, Paryż, 1833, (M. S. 1529.). Nokturny włączono także do zbioru Album des Pianistes.
Niemcy Breitkopf & Härtel, Lipsk, 1834, (5502). Istnieje nowo sztychowana edycja z numerem wydawniczym pierwodruku. Każdy z nokturnów z tej edycji sprzedawano również osobno.
Anglia Wessel, Londyn, 1834, (W & Co No 1093.). Drugi nokturn sprzedawano także osobno.
Rondo opus 16
Francja I. Pleyel et Cie; Paryż, 1834, (I.P. 16). Tuż po publikacji edycję tę nabył M. Schlesinger, (M. S. 1703.).
Niemcy Breitkopf & Härtel, Lipsk, 1834, (5525)
Anglia Wessel, Londyn, 1834, (W & Co No 1094.)
Mazurki opus 17
Francja I. Pleyel et Cie, Paryż, 1834, (I.P. 2912.). Tuż po publikacji edycję tę nabył M. Schlesinger, (M. S. 1704.).
Niemcy Breitkopf & Härtel, Lipsk, 1834, (5527). Istnieje nowo sztychowana edycja z numerem pierwodruku. Każdy z nokturnów z tej edycji sprzedawano również osobno.
Anglia Wessel, Londyn, 1834, (W & Co No 1144)
Walc opus 18
Francja M. Schlesinger, Paryż, 1834, (M. S. 1599.). Od grudnia 1842 edycja w posiadaniu firmy H. Lemoine'a, (2777. HL.).
Niemcy Breitkopf & Härtel, Lipsk, 1834, (5545.). Istnieją dwie nowo sztychowane edycje z numerem wydawniczym pierwodruku. Trzecią nowo sztychowaną edycję opublikowano z nowym numerem wydawniczym w 1858.
Anglia Wessel & Co, Londyn, 1834, (W & Co No 1157)
Bolero opus 19
Francja Prilipp et Cie, Paryż, 1834, (bez numeru wydawniczego). Numer wydawniczy ‘C. 237 P.' dodano począwszy od drugiego nakładu.
Niemcy C. F. Peters, Lipsk, 1834, (2505)
Anglia Wessel & Co, Londyn, 1834, (W & Co No 1491.)
Scherzo opus 20
Francja M. Schlesinger, Paryż, 1835, (M.S. 1832.). Utwór ten ukazał się również jako suplement do Gazette musicale de Paris z 1 lutego 1835.
Niemcy Breitkopf & Härtel, Lipsk, 1835, (5599)
Anglia Wessel & Co, Londyn, 1835, (W & Co No 1492.)
Koncert opus 21
Francja M. Schlesinger, Paryż, 1836, (M.S. 1940.)
Niemcy Breitkopf & Härtel, Lipsk, 1836, (5654). Istnieje nowo sztychowana edycja z numerem wydawniczym pierwodruku.
Anglia Wessel & Co, Londyn, 1836, (W & Co No 1642.)
Andante spianato i Polonez opus 22
Francja M. Schlesinger, Paryż, 1836, (M.S. 1926.)
Niemcy Breitkopf & Härtel, Lipsk, 1836, (5709). Istnieje nowo sztychowana edycja z numerem wydawniczym pierwodruku. Andante spianato sztychowano ponownie z nowym numerem wydawniczym w 1854 roku.
Anglia Wessel & Co, Londyn, 1836, (W & Co No 1643.). Egzemplarza z pierwszego nakładu tej edycji dotychczas nie odnaleziono. Najwcześniejszy z dzisiaj znanych pochodzi 1841 roku. Andante spianato sprzedawano także osobno.
Francja M. Schlesinger, Paryż, 1836, (M. S. 1928.)
Niemcy Breitkopf & Härtel, Lipsk, 1836, (5706). Istnieje nowo sztychowana edycja z nowym numerem wydawniczym, wydana pod koniec tego samego roku w zbiorze Album Musical, Sammlung der neuesten Original Compositionen für Piano und Gesang.
Anglia Wessel & Co, Londyn, 1836, (W & Co No 1644.). W nowo sztychowanej edycji E. Ashdowna z około 1890 zachowano numer pierwodruku, aktualizując inicjały wydawcy.
Mazurki opus 24
Francja M. Schlesinger, Paryż, 1836, (M.S. 1070.). Egzemplarz mazurków dołączono w formie kopii litograficznej do Revue et Gazette musicale de Paris z 24 stycznia 1836. Utwory te włączono także do albumu, którego egzemplarza dotychczas nie odnaleziono.
Niemcy Breitkopf & Härtel, Lipsk, 1836, (5647.). Istnieje nowo sztychowana edycja z numerem wydawniczym pierwodruku. Każdy z mazurków z tej edycji sprzedawany był również osobno.
Anglia Wessel & Co, Londyn, 1836, (W & Co No 1645.). W nowo sztychowanej edycji E. Ashdowna z około 1882 zachowano numer pierwodruku, aktualizując inicjały wydawcy.
Etiudy opus 25
Francja M. Schlesinger, Paryż, 1837, (M.S. 2427.). Od grudnia 1842 edycja w posiadaniu firmy H. Lemoine'a, (2776. HL.).
Niemcy Breitkopf & Härtel, Lipsk, 1837, dwa zeszyty: no 1-6 (5832.), no 7-12 (5833.). Istnieje nowo sztychowana edycja z numerem wydawniczym pierwodruku. Każdą z etiud zarówno z pierwszej jak i z drugiej edycji sprzedawano również osobno.
Anglia Wessel Co, Londyn, 1837, dwa zeszyty: no 1-6 (W & Co No 1832.), no 7-12 (W & Co No 1833.). Pierwszą etiudę sztychowano ponownie przed 1840. Etiudy no 1, 2, 9 sprzedawano również osobno.
Polonezy opus 26
Francja M. Schlesinger, Paryż, 1836, (M.S. 1929.). Skorygowaną wersję tej edycji w formie kopii litograficznej dołączono do Revue et Gazette Musicale de Paris z 31 lipca 1836.
Niemcy Breitkopf & Härtel, Lipsk, 1836, (5707). Istnieją dwie nowo sztychowane edycje z numerem wydawniczym pierwodruku. Każdy z polonezów z ostatniej edycji sprzedawany był również osobno.
Anglia Wessel & Co, Londyn, 1836, (W & Co No 1647.). Pierwszego poloneza sprzedawano również osobno.
Nokturny opus 27
Francja M. Schlesinger, Paryż, 1836, (M. S. 1935.)
Niemcy Breitkopf & Härtel, Lipsk, 1836, (5666.). Każdy z nokturnów sprzedawany był również osobno.
Anglia Wessel & Co, Londyn, 1836, (W & Co No 1648.). Drugi nokturn sprzedawano również osobno. W nowo sztychowanej edycji Ashdowna & Parry'ego wydanej po 1870 zachowano numer pierwodruku, aktualizując inicjały wydawcy. Każdy z nokturnów z tej z edycji sprzedawany był także osobno.
Preludia opus 28
Francja Ad. Catelin et Cie, Paryż, 1839, dwa zeszyty: no 1-12, 13-24 z tym samym numerem wydawniczym (Ade C. (560) & Cie). Od listopada 1846 edycja była własnością firmy Brandus et Cie, dwa zeszyty: no 1-12, 13-24 z tym samym numerem wydawniczym (B. et Cie 4594.).
Niemcy Breitkopf & Härtel, Lipsk, 1839, (6088.). Od 1857 preludia sprzedawano również w czterech zeszytach po sześć kompozycji. Następujące preludia sprzedawano także oddzielnie no 13 i 15 (od 1865 roku, z numerami wydawniczymi pierwodruku), no 6 i 11 razem oraz no 8 (od 1867, z nowymi numerami wydawniczymi).
Anglia Wessel & Co, Londyn, 1840, dwa zeszyty: no 1-14, (W & Co No 3098.), no 15-24, (W & Co No 3099.). Preludium Des-dur (no 15) sprzedawano również osobno. W nowo sztychowanej edycji E. Ashdowna wydanej po 1890 zachowano numer pierwodruku, aktualizując inicjały wydawcy.
Impromptu opus 29
Francja M. Schlesinger, Paryż, 1837, (M.S. 2467.). Edycja ta w formie kopii litograficznej ukazała się jako dodatek do Revue et Gazette musicale de Paris z 29 października 1837.
Niemcy Breitkopf & Härtel, Lipsk, 1837, (5850.). Istnieje nowo sztychowana edycja z numerem wydawniczym pierwodruku.
Anglia Wessel & Co, Londyn, 1837, (W & Co No 2166.)
Mazurki opus 30
Francja M. Schlesinger, Paryż, 1837, (M.S. 2489.). Egzemplarz edycji w formie kopii litograficznej dołączono do Revue et Gazette musicale de Paris z 25 marca 1838. Mazurki te włączono także do albumu, którego egzemplarza dotychczas nie odnaleziono.
Niemcy Breitkopf & Härtel, Lipsk, 1838, (5851.). Każdy z mazurków sprzedawano również osobno.
Anglia Wessel & Co, Londyn, 1837, (W & Co No 2170.)
Scherzo opus 31
Francja M. Schlesinger, Paryż, 1837, (M. S. 2494.)
Niemcy Breitkopf & Härtel, Lipsk, 1838, (5852.). Nowo sztychowanej edycji z 1858 nadano nowy numer wydawniczy.
Anglia Wessel & Co, Londyn, 1837, (W & Co No 2168.)
Nokturny opus 32
Francja M. Schlesinger, Paryż, 1837, (M.S. 2500.)
Niemcy A. M. Schlesinger, Berlin, 1838, no 1 (S. 2180 (1)), no 2 (S. 2180 (2)). Pierwszy nokturn włączono do zbioru Album du Pianiste, drugi zaś do II Album du Pianiste. Dla każdego z nich istnieją nowo sztychowane edycje z numerem wydawniczym pierwodruku: trzy dla pierwszego oraz dwie dla drugiego. Nokturny sprzedawano również razem.
Anglia Wessel & Co, Londyn, 1837, (W & Co No 2169.). Pierwszy nokturn sprzedawano również osobno. W nowo sztychowanej edycji E. Ashdowna & Parry'ego wydanej po 1872 zachowano numer pierwodruku aktualizując inicjały wydawcy. Każdy z nokturnów z tej z edycji sprzedawany był także osobno.
Mazurki opus 33
Francja M. Schlesinger, Paryż, 1838, (M.S. 2714.). Edycję tę w formie kopii litograficznej dołączono do Revue et Gazette musicale de Paris z 28 października 1838.
Niemcy Breitkopf & Härtel, Lipsk, 1838, (5985). Pierwsze dwa mazurki włączono do zbioru Album für Pianoforte und Gesang fûr das Jahr 1839. Istnieje nowo sztychowana edycja z numerem wydawniczym pierwodruku. Każdy z mazurków z tej edycji sprzedawano również osobno.
Anglia Wessel & Co, Londyn, 1837, (W & Co No 2279.). Dwa ostatnie mazurki sprzedawano również oddzielnie. Egzemplarza pierwszego z nich dotychczas nie odnaleziono. Około 1872, firma Ashdown & Parry uaktualniła inicjały w numerze wydawniczym.
Walce opus 34
Francja M. Schlesinger, Paryż, 1838, no 1 (M.S. 2715.1.), no 2 (M.S. 2716. 2.), no 3 (M. S. 2717. 3.). Walce włączono także do zbioru Album des Pianistes [...] 10e Année. Istnieje nowo sztychowana edycja drugiego walca z numerem wydawniczym pierwodruku lecz ze zaktualizowanymi inicjałami ‘B.et Cie' wydana po 1854.
Niemcy Breitkopf & Härtel, Lipsk, 1838, no 1 (6032.), no 2 (6033.), no 3 (6034). Istnieją następujące nowo sztychowane edycje z numerem wydawniczym pierwodruku: jedna dla pierwszego walca, dwie dla drugiego. Kolejna nowa edycja pierwszego walca, wydana w 1858, nosi nowy numer wydawniczy.
Anglia Wessel & Co, Londyn, 1837, no 1 (W & Co No 2280.), no 2 (W & Co No 2281.), no 3 (W & Co No 2282.)
Francja E. Troupenas et Cie, Paryż, 1840, (T. 891.). Istnieje nowo sztychowana edycja dwóch ostatnich części sonaty z numerami wydawniczymi pierwodruku lecz ze zaktualizowanymi inicjałami wydawcy ‘E. T. et Cie', którą wydano pod koniec 1849 roku. Pod koniec 1850 roku obie edycje przeszły na własność firmy Brandus et Cie, która dodała swoje numery wydawnicze na dole pierwszych stron tekstu muzycznego: sonata (B. et Cie 6475.), marsz żałobny i finał (B. et Cie 6482.).
Niemcy Breitkopf & Härtel, Lipsk, 1840, (6329). Istnieje nowo sztychowana edycja trzeciej części sonaty z numerem wydawniczym pierwodruku, którą włączono do nakładów sonaty począwszy od 1851. Nowo sztychowanej edycji marsza żałobnego wydanej pod koniec 1853 oraz następnym nadano nowy numer wydawniczy. Każda z edycji tej części sonaty była sprzedawana oddzielnie.
Anglia Wessel & Co, Londyn, 1840, (W & Co No 3549.). Trzecia część sonaty była również sprzedawana osobno.
Impromptu opus 36
Francja E. Troupenas et Cie, Paryż, 1840, (T. 892.). Pod koniec 1850 edycja przeszła na własność firmy Brandus et Cie, która dodała swój numer wydawniczy na dole pierwszej strony tekstu muzycznego (B. et Cie 6477.).
Niemcy Breitkopf & Härtel, Lipsk, 1840, (6333)
Anglia Wessel & Co, Londyn, 1840, (W & Co No 3550.)
Nokturny opus 37
Francja E. Troupenas et Cie, Paryż, 1840, (T. 893.). Pod koniec 1850 edycja przeszła na własność firmy Brandus et Cie, która dodała swój numer wydawniczy na dole pierwszej strony tekstu muzycznego (B. et Cie 6481.). Istnieje nowo sztychowana edycja opatrzona wyłącznie numerem wydawniczym Brandusa, która ukazała się w 1877.
Niemcy Breitkopf & Härtel, Lipsk, 1840, (6334). Każdy z nokturnów sprzedawany był również oddzielnie.
Anglia Wessel & Co, Londyn, 1840, (W & Co No 3554.)
Ballada opus 38
Francja E. Troupenas et Cie, Paryż, 1840, (T. 925). Pod koniec 1850 edycja przeszła na własność firmy Brandus et Cie, która dodała swój numer wydawniczy na dole pierwszej strony tekstu muzycznego (B. et Cie 6484.).
Niemcy Breitkopf & Härtel, Lipsk, 1840, (6330). Istnieje nowo sztychowana edycja opatrzona numerem wydawniczym pierwodruku.
Anglia Wessel & Co, Londyn, 1840, (W & Co No 3182.)
Scherzo opus 39
Francja E. Troupenas et Cie, Paryż, 1840, (T. 926.). Pod koniec 1850 edycja przeszła na własność firmy Brandus et Cie, która dodała swój numer wydawniczy na dole pierwszej strony tekstu muzycznego (B. et Cie 6483.).
Niemcy Breitkopf & Härtel, Lipsk, 1840, (6332)
Anglia Wessel & Co, Londyn, 1840, (W & Co No 3556.)
Polonezy opus 40
Francja E. Troupenas et Cie, Paryż, 1840, (T 977). Pod koniec 1850 edycja przeszła na własność firmy Brandus et Cie, która dodała swój numer wydawniczy na dole pierwszych stron tekstu muzycznego (B. et Cie 6479.).
Niemcy Breitkopf & Härtel, Lipsk, 1840, (6331). Istnieje nowo sztychowana edycja z numerem wydawniczym pierwodruku. Obydwa polonezy z tej edycji były sprzedawane osobno.
Anglia Wessel & Co, Londyn, 1840, (W & Co No 3557)
Mazurki opus 41
Francja E. Troupenas et Cie, Paryż, 1840, (T. 978.). Pod koniec 1850 roku edycja przeszła na własność firmy Brandus et Cie, która dodała swój numer wydawniczy na dole pierwszych stron tekstu muzycznego (B. et Cie 6478.).
Niemcy Breitkopf & Härtel, Lipsk, 1840, (6335). Istnieje nowo sztychowana edycja z numerem wydawniczym pierwodruku. Każdy z mazurków z tej edycji był sprzedawany osobno.
Anglia Wessel & Co, Londyn, 1840, (W & Co No 3558)
Walc opus 42
Francja Pacini, Paryż, 1840, (3708)
Niemcy Breitkopf & Härtel, Lipsk, 1840, (6419). Istnieje nowo sztychowana edycja z numerem wydawniczym pierwodruku.
Anglia Wessel & Co, Londyn, 1840, (W & Co No 3559.)
Tarantela opus 43
Francja E. Troupenas et Cie, Paryż, 1841, (T. 1073.). Pod koniec 1850 edycja przeszła na własność firmy Brandus et Cie, która dodała swój numer wydawniczy na dole pierwszej strony tekstu muzycznego (B. et Cie 6480.). Istnieje nowo sztychowana edycja opatrzona wyłącznie numerem wydawniczym Brandusa, która ukazała się w 1877.
Niemcy Schuberth & Comp., Hamburg, 1841, (449). Istnieje nowo sztychowana edycja opatrzona numerem wydawniczym pierwodruku.
Anglia Wessel & Stapleton, Londyn, 1841, (W. & S. No 5295.)
Włochy Ricordi, Mediolan, 1841 (P 13042 Q)
Polonez opus 44
Francja M. Schlesinger, Paryż, 1841, (M. S. 3477.)
Austria Mechetti, Wiedeń, 1841, (P. M. No 3577.). W nowo sztychowanej edycji z około 1868 zmodyfikowano nieznacznie numer wydawniczy (P. M. 3577.).
Anglia Wessel & Stapleton, Londyn, 1842, (W.& S. No 5226; w późniejszych nakładach poprawiono błąd w numerze wydawniczym ‘W.& S. No 5296'). Egzemplarza z pierwszego nakładu tej edycji dotychczas nie odnaleziono. Najwcześniejszy z dzisiaj znanych pochodzi z 1844.
Francja M. Schlesinger, Paryż, 1841, (bez numeru wydawniczego), w zbiorze Keepsake des Pianistes. Druga edycja: 1842, (M. S. 3518.).
Austria Mechetti, Wiedeń, 1842, (P. M. No 3594.). Pierwszy nakład tej edycji ukazał się w zbiorze Album-Beethoven'.
Anglia Wessel & Stapleton, Londyn, 1842, (W.& S. No 5297.)
Allegro de concert opus 46
Francja M. Schlesinger, Paryż, 1841, (M. S. 3481.)
Niemcy Breitkopf & Härtel, Lipsk, 1842, (6651)
Anglia Wessel & Stapleton, Londyn, 1842, (W & S No 5298)
Ballada opus 47
Francja M. Schlesinger, Paryż, 1841, (M. S. 3486.)
Niemcy Breitkopf & Härtel, Lipsk, 1842, (6652.)
Anglia Wessel & Stapleton, Londyn, 1842, (W. & S. No 5299.). Najwcześniejsze z dzisiaj znanych egzemplarzy tej edycji pochodzą z 1843-44 roku.
Nokturny opus 48
Francja M. Schlesinger, Paryż, 1841, no 1: (M. S. 3487.), no 2: (M. S. 3488.)
Niemcy Breitkopf & Härtel, Lipsk, 1842, (6653). Obydwa nokturny sprzedawano także osobno.
Anglia Wessel & Stapleton, Londyn, 1842, no 1: (W. & S. No 5300.), no 2: (W. & S. No 5301.; w późniejszych nakładach ‘W. & S. No 5301.A'). Najwcześniejsze z dzisiaj znanych egzemplarzy drugiego nokturnu pochodzą z 1843-44.
Fantazja opus 49
Francja M. Schlesinger, Paryż, 1841, (M. S. 3489.)
Niemcy Breitkopf & Härtel, Lipsk, 1842, (6654)
Anglia Wessel & Stapleton, Londyn, 1842, (W. & S. No 5301., błędny numer wydawniczy (identyczny jak w op. 48 no 2)).
Mazurki opus 50
Francja M. Schlesinger, Paryż, 1842, (M.S. 3692.). Druga edycja pierwszego mazurka ukazała się bez numeru wydawniczego w zbiorze 2E Keepsake des Pianistes.
Austria Mechetti, Wiedeń, 1842, (P. M. No 3682.). Istnieje nowo sztychowana edycja z numerem wydawniczym pierwodruku.
Anglia Wessel & Stapleton, Londyn, 1842, (W.& S. No 5303.)
Impromptu opus 51
Francja M. Schlesinger, Paryż, 1843, (M. S. 3847.). Edycję tę w formie kopii litograficznej ofiarowano również czytelnikom Gazette Musicale z 9 lipca 1843.
Niemcy Hofmeister, Lipsk, 1843, (2900). Istnieje nowo sztychowana edycja z numerem wydawniczym pierwodruku.
Anglia Wessel & Stapleton, Londyn, 1843, (W. & S. No 5304.)
Ballada opus 52
Francja M. Schlesinger, Paryż, 1843, (M. S. 3957.)
Niemcy Breitkopf & Härtel, Lipsk, 1843, (7001)
Anglia Wessel & Co, Londyn, 1844, (W & Co No 5305.). Najwcześniejsze z dzisiaj znanych egzemplarzy tej edycji pochodzą z 1845.
Polonez opus 53
Francja M. Schlesinger, Paryż, 1843, (M. S. 3958.)
Niemcy Breitkopf & Härtel, Lipsk, 1843, (7002). Istnieje nowo sztychowana edycja z numerem wydawniczym pierwodruku.
Anglia Wessel & Co, Londyn, 1844, (W & Co No 5306.). Najwcześniejsze z dzisiaj znanych egzemplarzy tej edycji pochodzą z 1845.
Scherzo opus 54
Francja M. Schlesinger, Paryż, 1843, (M.S. 3959.)
Niemcy Breitkopf & Härtel, Lipsk, 1843, (7003)
Anglia Wessel & Co, Londyn, 1844, (W & Co No 5307). Najwcześniejsze z dzisiaj znanych egzemplarzy tej edycji pochodzą z 1845.
Nokturny opus 55
Francja M. Schlesinger, Paryż, 1844, (M. S. 4084.)
Niemcy Breitkopf & Härtel, Lipsk, 1844, (7142). Każdy z nokturnów sprzedawano także osobno.
Anglia Wessel & Co, Londyn, 1844, (W & Co No 5308). Pierwszy nokturn sprzedawany był także oddzielnie. W nowo sztychowanej edycji Ashdowna & Parry'ego, wydanej po 1872, zachowano numer pierwodruku aktualizując inicjały wydawcy.
Francja M. Schlesinger, Paryż, 1844, (M. S. 4085.)
Niemcy Breitkopf & Härtel, Lipsk, 1844, (7143). Każdy z mazurków sprzedawano także osobno.
Anglia Wessel & Co, Londyn, 1845, (W & Co No 5309)
Berceuse opus 57
Francja J. Meissonnier, Paryż, 1845, (J. M. 2186.)
Niemcy Breitkopf & Härtel, Lipsk, 1844, (7259). Istnieje nowo sztychowana edycja z numerem wydawniczym pierwodruku.
Anglia Wessel & Co, Londyn, 1845, (W & Co No 6313.)
Sonata opus 58
Francja J. Meissonnier, Paryż, 1845, (J. M. 2187.)
Niemcy Breitkopf & Härtel, Lipsk, 1844, (7260). Trzecią część utworu sprzedawano także osobno.
Anglia Wessel & Co, Londyn, 1845, (W & Co No 6314.)
Mazurki opus 59
Francja Brandus et Cie, Paryż, 1846, (M. S. 4292.). Kopię litograficzną drugiego mazurka dołączono do Revue et Gazette musicale de Paris z 24 maja 1846 roku.
Niemcy Stern & Cie, Berlin, 1844, (S. et Co 71). Około 1855, edycja przeszła na własność firmy Friedländer, która w 1860 opublikowała nowo sztychowaną edycję z numerem wydawniczym pierwodruku, lecz ze zmienionymi inicjałami (G. H.). Ta edycja była kolejno własnością firm C. F. Peters oraz A. M. Schlesinger (R. Lienau).
Anglia Wessel & Co, Londyn, 1845, (W & Co No 6315.)
Barkarola opus 60
Francja Brandus et Cie, Paryż, 1846, (B. et Cie. 4609.)
Niemcy Breitkopf & Härtel, Lipsk, 1846, (7545)
Anglia Wessel & Co, Londyn, 1846, (W & Co No 6317)
Polonez-Fantazja opus 61
Francja Brandus et Cie, Paryż, 1846, (B. et Cie 4610.)
Niemcy Breitkopf & Härtel, Lipsk, 1846, (7546)
Anglia Wessel & Co, Londyn, 1846, (W & Co No 6318)
Nokturny opus 62
Francja Brandus et Cie, Paryż, 1846, (B. et Cie 4611.). Kopię litograficzną drugiego nokturnu włączono do zbioru Album des Pianistes.
Niemcy Breitkopf & Härtel, Lipsk, 1846, (7547). Istnieje nowo sztychowana edycja z numerem wydawniczym pierwodruku. Każdy z nokturnów z tej edycji był także sprzedawany osobno.
Anglia Wessel & Co, Londyn, 1846, (W & Co No 6319.)
Mazurki opus 63
Francja Brandus et Cie, Paryż, 1847, (B. et Cie 4742.)
Niemcy Breitkopf & Härtel, Lipsk, 1847, (7714). Istnieje nowo sztychowana edycja z numerem wydawniczym pierwodruku. Każdy z mazurków z tej edycji był także sprzedawany osobno.
Anglia Wessel & Co, Londyn, 1848, (W & Co No .), numer wydawniczy ‘6320' uzupełniono począwszy od drugiego nakładu).
Op. 63 no 1: Cramer, Beale & Co, Londyn, 1848, (4509)
Walce opus 64
Francja Brandus et Cie, Paryż, 1847, no 1: (B. et Cie 4743. (1), no 2: (B. et Cie 4743. (2)), no 3: (B. et Cie 4743. (3)). Kopię litograficzną pierwszego walca włączono do zbioru Album de Piano. Istnieje nowo sztychowana edycja pierwszego walca z numerem wydawniczym pierwodruku opublikowana po 1854.
Niemcy Breitkopf & Härtel, Lipsk, 1847, edycja w zbiorze: (7721). Edycje pojedyncze, 1849: no 1: (7715), no 2: (7716), no 3: (7717). Istnieje nowo sztychowana edycja z numerem wydawniczym pierwodruku zarówno zbioru jak i pierwszego walca. Kolejne nowo sztychowane edycje każdego z walców, wydane w 1858, wskazują obok numerów pierwodruku także zaktualizowane numery wydawnicze.
Anglia Wessel & Co, Londyn, 1848, no 1: (W & Co No 6321.), no 2: (W & Co No 6322), no 3: (W & Co No 6323.)
Op. 64 no 1: Cramer, Beale & Cie, Londyn, 1848, no 1: (4368), no 2: (4369), no 3: (4502). Istnieją nakłady dwóch pierwszych walców zrealizowane przez firmę Chappell & Co po 1861.
Sonata opus 65
Francja Brandus et Cie, Paryż, 1847, (B. et Cie 4744.)
Niemcy Breitkopf & Härtel, Lipsk, 1847, (7718). W 1850 wydano także wersję na fortepian i skrzypce (z numerem wydawniczym ‘7718 a' dla partii skrzypiec). Trzecią część sonaty z nowo sztychowaną partią wiolonczeli włączono również do zbioru ‘Lyrische Stücke für Violoncell und Pianoforte'. Poprawioną wersję pierwodruku zarówno na wiolonczelę jak i skrzypce przedrukowano także z numerami wydawniczymi serii Volksausgabe.
Pierwsze wydania pośmiertne (opus 66-73)
Polska Wildt, Kraków, 1852, Deux Valses mélancoliques (op. 70 no 2 i op. 69 no 2): (3)
Chrząszcz, Żytomir, ok. 1853, op. 71 no 2, (bez numeru wydawniczego)
Francja J. Meissonnier fils, Paryż, 1855, Œeuvres posthumes, op. 66: (J. M. 3523.), op. 67: (J. M. 3524.), op. 68: (J. M. 3525.), op. 69: (J. M. 3526.), op. 70: (J. M. 3527.), op. 71 no 1: (J. M. 3528.), op. 71 no 2: (J. M. 3529.), op. 71 no 3: (J. M. 3530.),op. 72: (J. M. 3531.), op. 73: (J. M. 3532.). Utwory te sprzedawano w zbiorze oraz osobno.
Niemcy A. M. Schlesinger, Berlin, 1855, Œeuvres posthumes, op. 66: (S. 4392.), op. 67: (S. 4393.), op. 68: (S. 4394.), op. 69: (S. 4395.), op. 70: (S. 4396.), op. 71 no 1: (S. 4397.), op. 71 no 2: (S. 4398.), op. 71 no 3: (S. 4399.), op. 72: (S. 4400.), op. 73: (S. 4401.). Utwory te sprzedawano w zbiorze oraz osobno. Istnieją następujące nowo sztychowane edycje z numerem wydawniczym pierwodruku: trzy dla op. 66, jedna dla op. 68 no 4 (jej pierwszy nakład ukazał się 29 lipca 1855 jako dodatek do berlińskiego czasopisma Echo), op. 69 i op. 71 no 1. Druga edycja op. 69 nie jest całkowicie nowa, gdyż wykorzystano w niej część matryc z pierwszej edycji.
Anglia Wessel & Co, Londyn, 1853, Deux Valses mélancoliques (op. 70 no 2 i op. 69 no 2): (W & Co No 8015.)
Ewer & Co, Londyn, 1854, Deux Valses mélancoliques (op. 70 no 2 i op. 69 no 2): (bez numeru wydawniczego)
Ewer & Co, Londyn, ok. 1860, op. 66: (bez numeru wydawniczego)
Ashdown & Parry, Londyn, po 1860, op. 66: (bez numeru wydawniczego)
Lamborn, Cock & Co, 1865, op. 66: (L. & C & Co 3756.). Edycję tę przedrukowała w tym samym roku firma Cramer & Co.
Pieśni opus 74
Polska Friedlein, Warszawa, 1853, Do M. (op. 74 no 6): (R. 93 F.(2.)). Według katalogu Chomińskiego i Turło, pieśń tę opublikowano w zbiorze Album na korzyść Warszawskiego Towarzystwa Wsparcia Artystów Muzycznych.
Kocipiński, Kijów, 1857, Wojak, Życzenie (op. 74 no 10, 1): (A.K. 43., A.K. 44.)
Gebethner i Spółka, Warszawa, 1859, (op. 74 no 1-16): (G. C. 84-99, na stronie tytułowej), S. 4638.-S. 4653., w tekście muzycznym). Jak wskazują numery wydawnicze, edycję tę sztychowała dla wydawcy polskiego firma berlińskiego Schlesingera. Każdą z pieśni sprzedawano w zbiorze oraz oddzielnie. Pieśń op. 74 no 17 (wydaną z numerem wydawniczym S. 4654.), włączono do późnych nakładów zbioru oraz sprzedawano osobno.
Niemcy A. M. Schlesinger, Berlin, 1859, (S. 4797.-S. 4812). Każdą z pieśni sprzedawano w zbiorze oraz oddzielnie. Pieśń op. 74 no 17 włączono do dwóch wersji głosowych nowo sztychowanej edycji wydanej w 1872 z nowymi numerami wydawniczymi.
Anglia Lucas, Weber & Co, Londyn, 1874, (S L. W & Co 299). Każdą z 17 pieśni sprzedawano w zbiorze oraz oddzielnie.
Francja Hamelle, Paryż, 1879, (J. 1467 H.). Każdą z 17 pieśni sprzedawano w zbiorze oraz oddzielnie (dopiero po 1910 roku). W późniejszych nakładach, istniejących w dwóch wersjach głosowych, część pieśni przetransponowano. Istnieje nowo sztychowana edycja z nowymi numerami wydawniczymi, przeznaczona wyłącznie do sprzedaży oddzielnej, która ukazywała się stopniowo począwszy od 1879. W tym samym roku wydano także w celach reklamowych pieśń op. 74 n° 14 w czasopiśmie Le Figaro.
Polonez g-moll
Polska Cybulski, Warszawa, 1817, (114)
Mazurki G-dur i B-dur
Polska W. Kolberg, Paryż, 1826, (bez numeru wydawniczego). Egzemplarza mazurka B-dur, wydanego równocześnie, nie odnaleziono. Drugą edycję tych utworów wydał w 1851 R. Friedlein.
Grand Duo concertant
Francja M. Schlesinger, Paryż, 1833, (M. S. 1376.). Istnieje wersja na fortepian i skrzypce (z numerem wydawniczym ‘M. S. 1376. B.' dla partii skrzypiec)
Niemcy A. M. Schlesinger, Berlin, 1833, (S. 1777.). Na stronach tytułowych późniejszych nakładów dodano błędny numer opusu (Op. 15). Istnieje wersja na fortepian i skrzypce z identycznym numerem wydawniczym dla partii skrzypiec.
Anglia Wessel & Co, Londyn, 1833, (fortepian: W & Co No 1076, wiolonczela: W & Co No 1077). Istnieje wersja na fortepian i skrzypce (z numerem wydawniczym ‘W & Co No 1078' dla partii skrzypiec).
Hexameron
Włochy Ricordi, Mediolan, 1839, (N 10982 N, na niektórych stronach C 10982 C lub C 10982 N)
Austria C. Haslinger, Wiedeń, 1839 (T.H. 7700.). W 1875 edycja przeszła na własność firmy A. M. Schlesinger (Lienau).
Francja Troupenas et Cie, Paryż, 1841, (T. 1066.). Egzemplarzy z nakładów zrealizowanych przez pierwszego właściciela dotychczas nie odnaleziono. W 1850 edycja przeszła na własność firmy Brandus et Cie, która w kolejnych nakładach dodała swój numer wydawniczy na dole pierwszej strony tekstu muzycznego (B. et Cie 6643.). Istnieje także nakład wydany po 1899 przez kolejnego wlaściciela tej edycji, firmę Joubert.
Anglia Cramer, Addison & Beale / R. Mills, Londyn, 1840, (406). Egzemplarzy z pierwszych nakładów tej edycji dotychczas nie odnaleziono. Najwcześniejszy z dzisiaj znanych, wydany wspólnie przez firmy Cramer & Co / R. Mills, pochodzi z około 1865.
Etiudy z Méthode des Méthodes
Francja M. Schlesinger, Paryż, 1840, (M. S. 2345. bis.). Pierwszą edycję etiud włączono do drugiej części publikacji Méthode des Méthodes Fétisa i Moschelesa. Samodzielna nowo sztychowana druga edycja ukazała się z nowym numerem wydawniczym w 1845.
Niemcy A. M. Schlesinger, Berlin, 1840, (S. 2207.; w późniejszych nakładach: S. 2207. (3)). Pierwszą edycję etiud włączono do trzeciej części publikacji Méthode des Méthodes Fétisa i Moschelesa. Samodzielna nowo sztychowana druga edycja ukazała się z nowym numerem wydawniczym w 1841.
Anglia Chappell & Co, Londyn, 1840, (6084). Etiudy stanowią partię trzeciej części angielskiej wersjii Méthode des Méthodes Fétisa i Moschelesa noszącej tytuł Complete System of Instruction for the Piano-Forte.
Mazurek dedykowany Emilowi Gaillardowi
Francja Chabal, Paryż, 1841, (litera ‘C' zamiast numeru wydawniczego). Pierwsze nakłady włączono do zbioru Album de Pianistes Polonais. W późniejszych nakładach dodano numer wydawniczy ‘Ch: 466.'.
Niemcy Bote & Bock, Berlin, 1855, (B. & B. 3359.)
Mazurek z La France Musicale
Francja Escudier frères / La France Musicale, Paryż, 1841, (bez numeru wydawniczego). Pierwszy nakład włączono do zbioru Six Morceaux de Salon Pour le Piano. Egzemplarzy drugiej edycji wydanej w 1845 dotychczas nie odnaleziono. Wydanie firmy Brandus et Cie z 1848 z numerem wydawniczym ‘B. & Cie. 4860.' jest najprawdopodobniej przedrukiem tej edycji.
Niemcy Fils de B. Schott, Moguncja, 1842, (6493.2.). Pierwszy nakład ukazał się w zbiorze Notre temps. Douze Morceaux Pour le Piano.
Anglia Wessel & Co, Londyn, 1846, (W & Co No 6316.)
Wariacje E-dur na temat Steh'auf, steh'auf o du Schweitzer Bub
Francja Richault, Paryż, 1851, (10 869. R.)
Austria C. Haslinger, Wiedeń, 1851 (T.H. 8148.); W 1875 roku edycja przeszła na własność firmy A. M. Schlesinger (Lienau).
Anglia Cocks & Co, Londyn, 1851, (9728; na większości stron błędny numer wydawniczy ‘9782')
Włochy Ricordi, Mediolan, 1851, (e 23299 e)
Walc E-dur
Polska Towarzystwo muzyczne, Lwów, 1861, (343.). Utwór ukazał się w zbiorze Album Towarzystwa muzycznego we Lwowie za rok 1861. Jego drugą edycję opublikował Chaberski w Krakowie w 1871.
Polonez gis-moll
Polska Kaufmann, Warszawa, 1864, (20)
Austria Fils de B. Schott, Moguncja, 1864, (17943.)
Walc e-moll
Polska Kaufmann, Warszawa, 1868, (J 159 K)
Austria Fils de B. Schott, Moguncja, 1868, (19551.)
Polonez Ges-dur
Polska Kaufmann, Warszawa, 1869. Nie odnaleziono dotychczas egzemplarzy tej edycji.
Austria Fils de B. Schott, Moguncja, 1869, (20029.)
Mazurek C-dur
Polska Kaufmann, Warszawa, 1869, (J 171 K)
Austria Fils de B. Schott, Moguncja, 1869, (20030.)
Lento con gran espressione, Mazurek D-dur
Polska Leitgeber i Spółka, Poznań, 1875, (M. L. 18). Utwory te ukazały się w zbiorze zatytułowanym Trzy Mazury Adagio utwory młodości Fryderyka Chopina, zawierającym także dwa wcześniej wydane mazurki (B-dur i G-dur).